Wij Belgen veralgemenen onze kijk op onze Noorderburen soms als zijnde lange, jolige, luidruchtige fransen die met veel bombarie polonaises dansen op foute schlagermuziek. Gelukkig gaat die regel niet voor elke Hollander op. Het Gelderse trio dat opereert onder de naam Fluisteraars is het levende bewijs van het feit dat er ook Nederlanders bestaan die veel intelligenter, weemoediger en serieuzer in het leven staan. Bijna simultaan met hun streekgenoten Wederganger, brengen ze vers plaatwerk uit. Zowel de band- als albumnaam suggereren termen als “stilte” of “rust” en hebben een link met “wind”, maar verwacht nu geen ambient of postrock want het collectief speelt naar eigen zeggen “windswept black metal”. Toch doet Fluisteraars geen nieuwe wind door black metal land waaien. Is dat erg? Bijlange niet! De vier hymnen op “Luwte” spelen leentjebuur bij heidense acts als Agalloch en Fen, maar vooral de invloed van het Oekraïense Drudkh is duidelijk hoorbaar. Net zoals Roman Saenko en zijn kompanen grossiert Fluisteraars in lang uitgesponnen weidse zwartmetalen klanken met een donkergrauwe doch epische toets. De atmosferische black metal krijgt tevens de nodige tijd om zich gestaag te ontwikkelen van een luchtig briesje, over snedige instrumentale straalstromen tot heuse wervelwinden wanneer de screams de Nederlandse teksten uitblazen en de blastbeats de donderwolken doorklieven. Absoluut hoogtepunt is de song “Stille wateren” die een kwartier van je kostbare tijd vraagt en zich middels repetitieve gitaarriffs in je hersenpan nestelt. Na een tweetal minuten, duikt uit de diepe gronden een geselende riff van snarenplukker Mink Koops op die op het betere Taake plaatwerk niet zou misstaan. Rond de zes minuten grens krijgen we weer op-en-top sfeervol Drudkhiaans gitaarwerk te horen totdat de song langzaam uitsterft via samples van een stromend beekje en donkere soundscape-achtige drones. Ook in “Alles dat niets omvat” wordt rijkelijk uit het erfgoed van de Noorse jaren negentig black geput. Spijtig dat de wind na een kleine drie kwartier reeds gaat liggen, want dit smaakt absoluut naar meer! Ondanks de duidelijke invloeden een erg knappe plaat waarmee ik nog vele uurtjes zoet zal zijn. Snel dat debuut “Dromers” ook maar eens opsnorren dus.

JOKKE: 80/100

Fluisteraars – Luwte (Eisenwald Tonschmiede 2015)
1. De laatste verademing
2. Angstvrees
3. Stille wateren
4. Alles dat niets omvat